Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν [Σαββατοκυριακάτικος Θρήνος]

Στου χωριού την γκριζόμαυρη ράχη
τριγυρνάνε οι «σπόρτσμεν» μονάχοι
και ζωάκια αράδα σκοτώνουν,
το βαρύ τους κόμπλεξ να εκτονώνουν.

Νύχτα νωρίς αφήσανε τις πόλεις, την Αθήνα,
στα χέρια τους πανάκριβη τρίσφαιρη καραμπίνα,
στην μέση τα φυσίγγια ολόγυρα στη ζώνη
κι ο σκύλος, απαραίτητος, κλεισμένος στο κασόνι.

Μην κουνήσεις, λαγέ μου, τη φτέρη
θα σέ βάλει στον στόχο ξεφτέρι,
μολυβένια σκάγια θα σέ γεμίσει,
τα σύννεφα, τα μέσα του, μήπως και τά σκορπίσει.

Πανέμορφες μου πέρδικες, ορτύκια, μπεκατσίνια,
στο μάτι τους το άγριο σάς έχουν τα σα'ί'νια,
όσο μπορείτε μακρυά πετάξτε να κρυφτείτε
και Σάββατο ή Κυριακή έξω ποτέ μην βγείτε.

Κι εσέ, μικρέ μου κότσυφα, στο στόχο θα σέ βάλουν
μήπως τ' απωθημένα τους μπορέσουνε να βγάλουν.
Κρύψου βαθιά μέσ' στη φωλιά, κανείς δεν τήν γλιτώνει,
διάκριση δεν κάνουνε, το κόμπλεξ τούς θολώνει.